دختر کالی

یادداشت نویسنده: تبعیض یک حقیقت سخت و یک روش زندگی در هند است. و به جای اینکه عذرخواهی آن را بپذیریم، به طور جمعی، بی شرمانه و غیرانسانی تلاش کرده ایم این را انکار کنیم. داستان دیپیکا تاکور چیزی بیش از یک داستان عاشقانه یا روایتی از زندگی در IAS و IFS نخبه است. این کاوشی در راه های انحرافی و ظریفی است که از طریق آنها می خواهیم انحصار خود را تداوم بخشیم، حتی در دوران مدرن و در جامعه بالا.

دختر کالی داستان مبارزه دیپیکا برای سرپا نگه داشتن خود در برابر همه تلاش‌ها برای محو کردن او و وادار کردن او به تسلیم در برابر نظم اجتماعی ناعادلانه است. این داستان شجاعت و امید است. داستانی درباره قدرت یک زن خوب است.

—

او سال اول تحصیلش در کالج را به یاد می آورد، زمانی که به شدت می خواست در خوابگاه دختران اقامت کند. به دانشگاه پیوست چون پدرش هنوز به بوپال بازنگشته بود. تنها یک اتاق در انتهای متروک خوابگاه باقی مانده بود. سرپرست، خانم تریودی معینی، این اختیار را داشت که تصمیم بگیرد آن را به چه کسی اختصاص دهد. او درخواست خود را بررسی کرد و دختر دیگری را به جای خود انتخاب کرد، علیرغم اینکه آن دختر نمرات ضعیف‌تری داشت و پدرش قبلاً در بوپال پست شده بود. او به دیپیکا گفت: «ناسازگاری اجتماعی می تواند منجر به تنش شود. این یک افشاگری تکان دهنده بود که به او به عنوان یک تحریک کننده نگریسته می شد.

در مدرسه، بیشتر بچه ها از خانواده های نسبتا خوبی بودند، شاید به این دلیل که کندریا ویدیالایا به طور خاص برای ارائه آموزش به افسران و کارکنان امنیت تأسیس شده بود. کارخانه کاغذ (SPM) که اسکناس های ارز با کیفیت بالا را برای بانک مرکزی هند تولید می کرد. پدرش به سختی توانست او را به لطف خانم بوز پذیرش کند. کارکنان SPM به طور متمرکز استخدام شده بودند، انگلیسی صحبت می کردند و فرزندانشان قبلاً در معرض یک سبک زندگی نسبتاً مدرن قرار گرفته بودند، در حالی که او نزد پدربزرگ و مادربزرگش می ماند که خود از محرومیت رنج می بردند، به سختی آموزش دیده بودند، فقط به هندی صحبت می کردند و هرگز فراتر از بوپال نرفته بودند. تمام زندگی‌شان.

در کلاس، بچه‌ها با تمسخر به او لقب «کالو»، یعنی سیاه، داده بودند. گاهی با تمسخر او را کلیبای صدا می کردند. او استدلال می کرد که شاید به دلیل رنگ چهره اش بود که او را با آن الهه تانتریک مقایسه می کردند – که همیشه سیاه رنگ با قیافه ای آتشین نشان داده می شد – که توسط برخی از خانواده هایی مانند او مخفیانه پرستش می شد – آنها به راحتی می توانستند با رنگ تیره او شناسایی شوند و با احترام از خود دور شوند. او را بدون مزاحمت دیگران تنها به این دلیل تحمل کردند که آنها به گئوری، یا ماهالاکسمی، یا ماهاساراسواتی، نسخه های زیباتر و نفیس تر آدی-شاکتی – که در تزئینات طلایی به تصویر کشیده شده بودند و با لباس های روشن تر و به رنگ گلبرگ نیلوفر آبی پوشیده شده بودند- به گئوری، یا ماهالاکسمی، یا ماهاساراسواتی، خفه نگاه داشتند. معابد مجلل.

او در آن زمان بسیار تاریک‌تر بود، شاید به این دلیل که لاغرتر، تقریباً گنگ‌تر بود و ساعت‌های طولانی را به بازی چوپان-چوپای و گند-تادی در زیر نور خورشید سپری می‌کرد. موهایی که وقتی خارج از کلاس بود به صورت گره ای محکم گره می زد. او می توانست از همه بچه های هم سن و سال خود، حتی پسران، پیشی بگیرد و آنها را در انواع ورزش ها شکست دهد. بعضی از آنها آهنگ خنده‌داری ساخته بودند که وقتی خوب اجرا می‌کرد یکصدا می‌خواندند تا او را اذیت کنند:

کالی کلوتی
باینگان لوتی
تاریکی با ذهن تاریک
او میوه‌های تیره را می‌دزدد

که باعث شد برای تناسب اندام و پیشی گرفتن از قلدرها در جایی که بیشتر به آن‌ها آسیب می‌رساند – در ورزش‌های خارج از منزل، سخت‌تر کار کند. اگرچه معلمانش از هوش او قدردانی می‌کردند، اما این یک واقعیت بود که تقریباً همیشه به او اجازه می‌دادند بیشترین شوخی‌های کلاسی را داشته باشد و با او سخت‌تر از بچه‌های دیگر رفتار می‌کردند، که در کمال تعجب، در مقابل آنها کاملاً لال بودند. در چند ردیف آخر به او یک صندلی اختصاص داده شده بود، اگرچه او حواس‌پرت‌ترین بچه بود و همیشه مایل بود چیزهای جدید یاد بگیرد. اغلب از او خواسته می شد که به بچه های دیگر در زمینه حساب و جبر کمک کند. با این حال هیچ کس در مورد زبان انگلیسی به او کمک نکرده است. او به خاطر صحبت کردن در کلاس – حتی اگر برای پاسخ دادن به سؤالات بچه دیگری یا برای کوچکترین اشتباه در املای انگلیسی باشد – با خط کش مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود. اما برای اشتباهات مشابه، معلم کلاس از دیگر بچه هایی که نام خانوادگی آنها به وضوح موقعیت اجتماعی بالاتر آنها را با تکان دادن خط کش در هوا مشخص می کرد، امان داده بود. همیشه، بچه‌های دیگر برای تیم مدرسه ترجیح داده می‌شدند، چه برای مسابقه سخنرانی بین مدرسه‌ای یا انتخابی برای گروه راهپیمایی روز جمهوری در منطقه.

یک روز بعد از ظهر، زمانی که او حدود دوازده ساله بود. و جرأت کرده بود برای کلاس زبان انگلیسی در یکی از ردیف‌های میانی بنشیند، دختری که عادت داشت با کشیدن موهای بلند، بیرون کشیدن و پنهان کردن گیره‌های موهایش، او را آزار دهد، قسمت بلندی از موهایش را جدا کرد. دم خوک او با قیچی که از خانه قاچاق کرده بود. او در این فرار وحشیانه توسط دختر دیگری حمایت می شد که اغلب او را در مورد چهره تیره و هیکل استخوانی اش مسخره می کرد. او عاشق موهای بلند، مشکی و براقش شده بود. با فریاد بلندش، که فریاد خنده‌ای به همان اندازه دیوانه‌وار از گوشه‌های مختلف اتاق منعکس می‌شد، برای مدت طولانی از این فقدان فاجعه‌بار به گریه ادامه داد.

در آن زمان. سن، از دست دادن موهای بلند به اندازه مرگ غم انگیز بود. او قاطعانه از معلم کلاس شکایت کرد، اما معلم به جای اینکه با او همدردی کند و مقصران را سر کار بیاورد، برای اینکه توهینی به جراحتش کند، از اتفاقی که افتاده بود پوزخند زده بود. هنگامی که دیپیکا اعتراض کرد، معلم به او سیلی زد که عمداً موهای بلندش را نبسته است – به این دلیل که قصدی ناخوشایند برای برانگیختن حسادت در بین همکلاسی های دختر دارد. بعداً فهمید که هر دو بچه از بستگان خانم شوکلا، معلم بودند. او به خانه هجوم آورده بود، در حضور پدربزرگ و مادربزرگش جیغ می کشید و گریه می کرد. آنها او را تا مدرسه همراهی کرده بودند، اما معلم از ملاقات با آنها خودداری کرده بود، حتی در حالی که آنها تقریباً تمام روز را در راهرو منتظر بودند. او برای مدت طولانی افسرده ماند. در ابتدا او از حالت تهوع و معده درد مکرر به عنوان بهانه ای برای از دست دادن مدرسه شکایت کرد. بعداً او می خواست آن مدرسه را به طور کلی رها کند و به مدرسه دیگری برود. اما پدربزرگ و مادربزرگ او با توجه به دشواری پذیرش در آن مدرسه، قدرت کمی در این موضوع داشتند. پدرش اصرار داشت که به او ادامه دهد و طوری رفتار کند که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است.

قبل از هر امتحان اصلی هیئت مدیره – در کلاس هشتم، دهم و دوازدهم – او همیشه یک دفتر یا کتاب درسی انتقادی را در کیف مدرسه‌اش گم کرده بود. . این او را مجبور می‌کند از ابتدا بازآفرینی کند، با التماس از دیگران که کتاب‌هایشان را برای روزی قرض بدهند که او در طول شب بیدار بماند و برای جبران ضرر تلاش کند. پدربزرگ و مادربزرگ دلتنگی او در کنارش بودند و با درماندگی او را تماشا می‌کردند – به آرامششان همدردی می‌کردند، به قولشان امیدوار بودند.

بسیار اوقات، او سرش را روی دامن مادربزرگش می‌گذاشت و به خواب می‌رفت – به داستان‌های عاشقانه گوش می‌داد. و خوشحالی در مورد شاهزاده خانم ها، پرندگان، حیوانات و جادوگران.

بدترین اتفاق زمانی بود که مردم اصرار داشتند که طبقه او را بشناسند. باهوش ها می دانستند که تاکور فقط یک سپر است، یک استتار. آنها اصرار کردند تا اینکه او مجبور شد چمار را فاش کند. و سپس با تمسخر می‌گفتند که در وهله اول این را حدس زده‌اند یا پوزخندی می‌زنند که نشان می‌دهد پیشینه یک فرد نمی‌تواند برای مدت طولانی پنهان بماند. برخی به چشم‌انداز تحصیلی یا شغلی یک چمر و بی‌معنی بودن تحصیلات آنها طعنه می‌زنند. افراد نوع دوست تر فکر می کنند که مسئولیت اجتماعی خود را در آن روز انجام داده اند، فقط به این دلیل که با او خوب صحبت کرده اند: “با وجود این واقعیت که او یک چمر است، من بی ادب نبودم.” من با تعمیدی ​​ملایم با او صحبت کردم.»

چنین حوادثی که به‌سرعت متوالی تکرار می‌شوند و در طول زمان ادامه می‌یابند، گاهی باعث می‌شوند که او از بدو تولد احساس نقص کند. گاه به بخت خود لعنت می‌فرستاد و گاه پیش پدربزرگ و مادربزرگش گریه می‌کرد. به غیر از ابراز همدردی، آنها اعتراف کردند که ناتوان هستند و نمی دانستند چه کاری باید انجام دهند. یک روز او نیز برای گرفتن انتقام یک جفت قیچی در کیف مدرسه اش پنهان کرده بود. اما مادربزرگش آنها را کشف کرد. خشمش را آرام کرد اما گوش هایش را کشید. وقتی پدرش از این موضوع مطلع شد و با عجله با او صحبت کرد. با انبوهی از دانش ریشه‌دار حاصل از سال‌ها تجربه تحقیرآمیز، به او هشدار داد: «دیپو، اگر بخواهیم از وضعیت فعلی‌مان بالاتر برویم، نمی‌توانیم اشتباه کنیم یا کسی را آزار دهیم. مراقب باشید، آرام باشید، صبور باشید.»

بار دیگر، که از تلاش مداوم برای درمان عادلانه رنج می برد، گریه کرد و مشت هایش را به پدرش کوبید. “من چه تفاوتی با بقیه بچه ها دارم؟ من چه اشتباهی کردم؟ چرا همه باید دنبال من باشند؟» اشک هایش را پاک کرد، موهایش را عقب کشید و پیشانی اش را بوسید. سپس او را دلداری داد. او گفت: “هیچ کس نمی تواند ما را سرکوب کند.” ما از حمایت خدا برخورداریم. حتی گاندیجی گفت که ما هاریجان هستیم… مردم خود خدا.» با چشمانی اشکبار گفت: «پس من…»

«زن خود خدا هستم». گونه هایش را در کف دستش گرفت و با لبخندی ضعیف به چشمانش خیره شد.

«تو دختر کالی هستی.»

او با آسودگی از جا پریده بود و پدرش را بوسیده بود. نوبت او بود که اشک‌هایش را با دست‌هایش پاک کند.

و بنابراین، پس از سرکوب چندین اعتراض، متقاعد کردن و تشویق والدین خسته‌اش، تصمیم خود را گرفت که بی‌صدا متحمل توهین شود و آنها را در آغوش گرفت. به عنوان موزاییک ابدی زندگی او. خاطرات تلخ در انقباضات عمیق ذهنش فشرده و مدفون می شد و هر بار با این تخیل مومیایی می شد که آنها اتفاقاتی عجیب و یکباره هستند و با دعا به طور طبیعی از هم می پاشند، حل می شوند و در اعماق بیکران زمان ناپدید می شوند. /p>